وطنیّات و رویکردهای آن در مسمّط های دوره ی مشروطه

وطنیّات آثاری درباره­ی وطن، دوست داشتن آن، مسایل و حوادث مربوط به آن و داشتن احساسات و عواطف مشترک اجتماعی، سیاسی، زبانی، مذهبی نسبت به آن است. وطنیاّت هم از لحاظ حجم اشعار و هم از لحاظ نوع رویکرد و مسایل مطرح­شده در آن، در عصر مشروطه، نسبت به سایر ادوار شعر فارسی بی­سابقه بوده است.از آن­جا که قالب مسمّط از سوی شاعران دوره­ی مشروطه به عنوان مؤثّرترین قالب برای انتقال مفاهیم به کار گرفته شده است، این مقاله که بر اساس روش توصیفی نگاشته شده ، ضمن بررسی پیشینه­ی وطنیّات در شعر فارسی، به بررسی آن در شاخص­ترین مسمّط­های عصر مشروطه می­پردازد. همچنین ضمن بیان اقسام وطنیّات در مسمط­های عصر مشروطه، رویکردهای اصلی شاعران این دوره به وطن را بیان می­کند. تصویری که اغلب شعرای این دوره از وطن ارایه می­دهند، وطنی اقلیمی و قومی است. توجه شاعران به وطن به صورت­های: اسطوره­گرایی، ایران­گرایی، افتخار به عظمت تاریخی گذشته­ی ایران، مطرح کردن ویرانی وطن و درخواست از مردم برای آباد کردن آن، پیش­بینی برای رسیدن فردایی بهتر و نیز به صورت وطن اسلامی مطرح شده است